Porady prawne: Zobaczcie, jak prawnik odpowiada na Wasze pytania, cz. XLVII

Na wybrane pytania i problemy, które zgłosicie odpowiada Łukasz Lecyk, Kancelaria Adwokacka ul. Czechowska 4 lokal 321 w Lublinie, www.adwokatlecyk.pl.

Bardzo proszę o odpowiedź czy moja mama może wnioskować o zasiedzenie działki, która należała do jej rodziców. W 1980 r. brat mamy "zakręcił" ze swoimi rodzicami i stał się właścicielem tej działki. Działka nie ma księgi wieczystej, jest za to akt własności.

Odpowiedź na pytanie Czytelnika będzie miała charakter ogólny ze względu na bardzo lakonicznie sformułowaną treść pytania. W tym przypadku konieczna wydaje się być dłuższa rozmowa z adwokatem. Posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.

Posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny). Jeśli mama Czytelnika była stroną umowy dzierżawy, należy ją traktować jak posiadacza zależnego. Co za tym idzie, jej wniosek o zasiedzenie nieruchomości zdaje się być skazany na niepowodzenie. Gdy założymy, że w/w dokument nie obejmuje umowy dzierżawy, a mama włada nieruchomością jak właściciel, wyrażając tym samym wolę wykonywania w stosunku do niej prawa własności (np. płaci podatek od nieruchomości, uprawia ziemię, grodzi nieruchomość, remontuje budynki) ma duże szanse na zasiedzenie wskazanej działki. Oczywiście przy założeniu, że minęło 30 lat od dnia objęcia nieruchomości w posiadanie samoistne.

Dostałem wyrok w „zawiasach”. Później popełniłem następne przestępstwo, odwiesili mi wyrok. Czy można ten wyrok zamienić na poręczenie albo grzywnę? Czy można może jeszcze jakoś inaczej uniknąć odsiadki?
Zgodnie z przepisem art. 75 kodeksu karnego, sąd zarządza wykonanie kary, jeżeli skazany w okresie próby popełnił podobne przestępstwo umyślne, za które orzeczono prawomocnie karę pozbawienia wolności. Polska procedura karna nie przewiduje możliwości zmiany kary, której wykonanie zarządzono na „poręczenie i grzywnę”.

Szansą dla Pana jest złożenie wniosku o odroczenie wykonania kary pozbawienia wolności. Wykonanie kary pozbawienia wolności w wypadku choroby psychicznej lub innej ciężkiej choroby uniemożliwiającej wykonywanie tej kary sąd odracza do czasu ustania przeszkody.

Za ciężką chorobę uznaje się taki stan skazanego, w którym umieszczenie go w zakładzie karnym może zagrażać życiu lub spowodować dla jego zdrowia poważne niebezpieczeństwo.

Ponadto, sąd może odroczyć wykonanie kary pozbawienia wolności na okres do roku, jeżeli natychmiastowe wykonanie kary pociągnęłoby dla skazanego lub jego rodziny zbyt ciężkie skutki. W stosunku do skazanej kobiety ciężarnej oraz osoby skazanej samotnie sprawującej opiekę nad dzieckiem sąd może odroczyć wykonanie kary na okres do 3 lat po urodzeniu dziecka. Sąd może odroczyć wykonanie kary pozbawienia wolności w wymiarze do 2 lat, jeżeli liczba osadzonych w zakładach karnych lub aresztach śledczych przekracza w skali kraju ogólną pojemność tych zakładów; odroczenia nie udziela się skazanym, którzy dopuścili się przestępstwa z zastosowaniem przemocy lub groźby jej użycia, recydywistom, a także skazanym za przestępstwa popełnione w związku z zaburzeniami preferencji seksualnych.